Os Aloitadores de Sabucedo coidan a tradición

En Sabucedo, ser aloitador é unha profesión, unha profesión de paixón e para toda a vida.

Os aloitadores empezan de nenos, os oito anos, cando seu pai o baixa o curro para que poida tocar as bestas; de mozo e adulto aloita, e cando xa é avó, apoiándose na vara, volve o curro para darlle consellos o neto. Así de xeneración en xeneración.

Antes, os nenos iniciábanse levando as canastras para a recollida das sedas, que se vendían, agora como as sedas se deixan na area, os nenos empezan agarrando os poldros polas orellas e o pescozo para levalos o poldreiro.

Xa apartados os poldros, os aloitadores de costas a parede, en equipos de tres, coa mirada tensa e escrutadora, van quecendo o ritmo das nerviosas pernas; cando un está quente elixe a besta, os compañeiros dan a sua aprobación, correndo voa sobre as ancas da besta, cae e aperta os xeonxos nos lombos, coa man dereita agarra as crinas e coa esquerda azouta o vento para dirixir a besta, o segundo compañeiro, corre para agarrarse a cabeza e o terceiro, coas dúas mans aferra o rabo con fortes meneos.

A besta mostra unha reacción emocional de nervios, tremenlle os músculos, e co corpo todo enervado resístese a ser conducida, resolla por non poder atopar unha saída, pero sigue pelexando.

Decía Horacio, no século III, que antigamente nos sacrificios relixiosos os guerreiros bebían a sangre dos cabalos para apoderarse da súa forza.

Hoxe, os aloitadores, valentes e nobres miden as súas forzas e habilidades coas habilidades e forzas da besta, latido con latido, arquexo con arquexo, pel con pel, suor con suor.

Pero son as técnicas as que van a dominar a besta, técnicas aplicadas con precisión simultánea ou combinada; son as que terminan ou; coa besta inmobilizada por dous, doblado o pescozo, cruzando os brazos de orellla a mándibula tapando os ollos, e cravando os pés na area, mentras o terceiro retorce o rabo para espallar a forza da besta, ou; terminando os catro tirados na area, dous suxeitando a cabeza e o terceiro tirando do rabo e apartándose das patas para evitar as couces.

Están rapando a besta, si hai pausa, hai vixilia para coidar de que non se escape ou se levante; vaise liberando o esforzo, co suor, polbo ou barro; xa rapada a besta, sóltanna e despídenna con unha cariñosa palmada e os tres fúndense nunha aperta con un sorrriso de satisfacción e felicitación compartida mentras a besta vai a xuntarse coas outras mira de estallo os aloitadores e frunce o fuciño descubrindo os dentes, porque xa está libre, libre ata a rapa que ven....é así , dende o ano 1682.

Os aloitadores son os depositarios, os propietarios e os promotores dun orgullo cultural que teñen que coidar e transmitir as futuras xeneracións. Grazas aloitadores

Pepe do Campo