A José do Campo, meu avó

Despertábame todos os días, un rincho; debaixo do meu cuarto, estaba a corte da besta. Un día soupen que nacera naquél cuarto.

Meu avó levábame na besta cando iba coas vacas, e íbame deixando, pouco a pouco as rendas. De volta, eu viña montado na besta e meu avó a pé, coa su vara. Un día díxome: Pepe : vai, pola besta as Lobageiras. Salín o trote e excitado, saltei a veiga; saludei e acariciei a besta, e montei. Cando saimos da veiga, miroume de reollo e con sonriso, empezou un vigoroso trote, e xa a galope, rachaba o vento e parecía que se lle iban inchando as ás. Cando cheguei a casa, estaba enchido, era outro, medrara.

Na festa da rapa, o día da baixa, subín por primeira vez o Cávado, o monte mais alto e onde corrian as bestas mais veloces. Estábamos reventados de perseguilas, monte parriba, monte pabaixo, tropezando nas pedras e afundndonos nos toxos. Cando cheguei a cima, pareime quieto e pasmado: a esquerda a ria de Pontevedra e a dereita a ría de Arosa: o mar. E eu, no medio do vento.

Lembreime da miña besta cando corría e mirei como as bestas do Cavado escapaban como raios polas ladeiras dos aguillons: era o vento do oeste, o do mar o que lle daba ás.

Despois leín que xa escibira o historiador Plinio, alá no ano 77, “ na Galicia, parece que a velocidade con que corren as bestas e porque son fecundadas polo vento do oeste.

A cada quen o seu,Plinio escribeuno, eu vivíno. ¡O vento do mar para todalas terras, pras terras de todos¡

Pepe do Campo

(Publicado en Terragrafías, 2009, Anxo Cabada)